Gerdi

Renske, nu 7 jaar, werd thuis geboren. Door de intieme veilige sfeer die de verloskundige creëerde, zagen we een lief klein babymeisje, en gaven de aanblik van haar moedervlekken bij niemand stress, ook al wisten we allemaal niet wat het was. Ik denk achteraf nog vaak: “Gelukkig is ze thuis geboren, want in het ziekenhuis was misschien direct een medisch circus opgestart.” Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat het er is en belangrijk als dit nodig is, maar ik voelde meteen dat ik me hier geen zorgen over hoefde te maken.

Toen niet, en tot nu toe heb ik dat ook nooit gedaan. Al vrij snel hadden we een consult in het lokale ziekenhuis. Door het contact met NNN, wisten we dat we doorverwezen konden worden naar het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam. Renske heeft moedervlekken op haar rug. Van een operatie was vanuit het ziekenhuis geen sprake, want: “Waar haal je de vervangende huid vandaan?” gaf de plastisch chirurg aan.
Maar als het wel had gekund, weet ik niet of we daar direct voor gekozen hadden. We lieten ons voorlichten en wilden haar als baby een grote operatie besparen. Nu gaat ze 1 keer per jaar op controle. Voor Renske maken we er een uitje van, onder schooltijd. Al die artsen die naar haar komen kijken, Renske smult van de aandacht die ze krijgt en verzint onderweg alvast een paar moeilijke vragen! Een paar jaar geleden is er onder narcose een kweek gedaan. We hebben haar toen goed voorbereid met een boekje dat we kregen van het ziekenhuis. De dag zelf was een groot avontuur voor haar. “In de trein naar Rotterdam, met het bed door de gangen van het ziekenhuis, en ijs als je wakker wordt uit de narcose!”

Via NNN leert ze dat ze niet de enige is. Vooral tijdens de zwemdag, daar ziet ze ook andere kinderen. Ikzelf heb veel gehad aan de NNN-dagen, waarin ervaringen worden gedeeld over ‘hoe ga jij er mee om?’ Renske is een keer gepest en dat maakte wel veel indruk. Renske heeft toen voor de klas verteld: “Daar ben ik mee geboren, dat maakt mij bijzonder. Maar verder kan ik alles gewoon doen, hoor! Wat maakt jou bijzonder?”
En dat klopt, ze kan alles doen. We behandelen haar huid niet persé anders. Soms bloedt het, dan is een pleister plakken niet zo handig, door de haren die er op groeien, en gebruik ik een gaasje. In de zomer smeren we haar in met factor 50, maar dat doen we ook bij haar zus.
Ze gaat gewoon zwemmen en spelen. En regelmatig vraag ik haar, hoe het voor haar is, of ze ongemak heeft, of wat kinderen in haar omgeving er over zeggen. Ik vind het belangrijk dat ze zich sociaal gezien niet afwijkend voelt. Daarin kunnen we haar tot nu toe goed helpen.
En soms wil ze er echt niet over praten, maar vaker is ze er gewoon niet zo mee bezig is. En medisch gezien heeft ze een zichtbare huidafwijking, en daarom wordt ze goed gecontroleerd. Fijn dat dat kan.

Hoe het in de toekomst gaat weten we natuurlijk niet, maar ik hoop dat ze nog lang tegen me aan blijft kruipen, om zich lekker over haar rug te laten kriebelen.

Gerdi, moeder van Renske