Martijn

23 jaar
martijn
Een reuzenmoedervlek, wat is dat eigenlijk? Nou, gezien je op deze site bent aangekomen zul je dat inmiddels wel weten. Dus is eigenlijk de vraag; ‘Hoe leef je ermee?’ veel interessanter. Allereerst zal ik mezelf kort voorstellen; ik ben Martijn, 23 jaar, verpleegkundige in een ziekenhuis in Brabant en ik heb een Bathing Trunk Naevus. Dit is een grote moedervlek die vanaf net boven de knie naar boven loopt, onder mijn navel splitst en dan doorloopt tot net onder mijn schouderbladen. Dit is een vorm die vaker voorkomt bij mensen met een reuzemoedervlek maar lang niet de enige vorm! Ze zijn er in alle soorten en maten, met haar of zonder haar, sommigen zijn eraan geopereerd en anderen niet.

Ik denk: ‘het kan altijd erger’

Ikzelf ben eraan geopereerd toen ik 2 weken oud was. Het is nu dus een litteken maar dit is mooi geheeld. Het pigment is weer teruggekomen dus de vlek is bruin, donkerbruin of soms zelfs zwart. Ik ben erg blij met mijn moedervlek, het maakt me tot wie ik ben. Wel heb ik vaak last van jeuk of puisten op de vlek, maar dit is een ongemak maar geen wereldramp. Wat ik wel vervelend vind is het feit dat ik niet door die huid kan zweten dus ik heb het al snel veel te warm. Wat dan mijn humeur soms niet ten goede komt 😉 .

Maar stel hè, dat iemand je vraagt, op school, op het werk; ‘Wat is dat voor iets?’. Wat geef je dan als antwoord?

Wanneer ik iemand uitleg wat een moedervlek is verschilt mijn uitleg per leeftijdscategorie. Aan mensen van mijn leeftijd leg ik uit dat er tijdens de zwangerschap een foutje is opgetreden in het DNA en dat dit mijn mooie vlek tot gevolg heeft gehad.
Wanneer ik het uitleg aan kleine kinderen probeer ik vaak een moedervlekje bij hen zelf aan te wijzen en dan te zeggen dat ze bij mij een beetje zijn uitgeschoten en dat het daarom zo groot is, of door te zeggen dat ik ook veel kleintjes heb en dat sommige het gezellig vonden om bij elkaar te gaan zitten en dat het daarom zo groot is. Eigenlijk is dat vaak genoeg uitleg voor de meesten. Ik houd ervan wanneer mensen ernaar vragen, in mijn geval eigenlijk alleen maar in zwembaden of sauna’s (normaal is het bedekt door kleding), in plaats van te staren en niets te vragen. Aan staren of aangapen heb ik echt een hekel. Ik staar toch ook niet naar die wrat op hun neus of hun bierbuik? Het mag er allemaal zijn, en het is onderdeel van wie je bent.

Wel is een reuzemoedervlek best een beetje bijzonder. Het komt immers niet veel voor en moet ook goed in de gaten gehouden worden, bijvoorbeeld door een arts in het ziekenhuis.
Ziekenhuisbezoeken zijn mij nooit vreemd geweest, dat hoort er helaas bij, zeker na de curettage die ik heb gehad op jonge leeftijd. Ik ben altijd naar het Sophia Kinderziekenhuis gegaan en nu op oudere leeftijd bij het Erasmus MC. Ik heb veel artsen gezien en ook veel in opleiding. Soms vind ik het wel vervelend wanneer er veel mensen meekijken of als er weer eens foto’s gemaakt moeten worden, naakt natuurlijk, om alle vlekken en vlekjes in kaart te brengen. Tot nu toe is er twee keer een plekje weggehaald wat verdacht was, maar gelukkig niet vaker. Ik houd het zelf ook goed in de gaten, al is mijn rug wat lastig te zien natuurlijk.
Best spannend natuurlijk zo’n ziekenhuisbezoek. Zeker wanneer er toch iets mis lijkt te zijn met de huid of iets neurologisch, want dat komt soms ook voor bij een reuzemoedervlek. Ik kan me voorstellen dat het eng is om dit wel te hebben. Zeker bij een spannende afspraak is het handig om je voor te bereiden.
Voor een ziekenhuisbezoek bereid ik me nu niet vaak meer voor, zeker omdat mijn huid (gelukkig) rustig is nu. Maar mocht je je moeten voorbereiden, dan zou mijn tip zijn om alles op te schrijven en het op te nemen met toestemming van je arts. Zo kun je altijd terug luisteren wat er ook alweer allemaal gezegd is en verwarring voorkomen. Door het lijstje bij de hand te houden voorkom je dat je iets vergeet te zeggen of te vragen want alles is belangrijk om te benoemen! Dus denk niet; oh wat een stomme vraag; alles mag gevraagd of gezegd worden!
Ondanks dat ziekenhuizen mij niet vreemd zijn had ik zeker niet altijd zin om er weer naartoe te gaan. Zeker toen ik puber was heb ik wel eens een controle overgeslagen maar ik zie inmiddels wel in hoe belangrijk het is dat je je laat controleren. Stel dat je een verdacht plekje over het hoofd ziet en er blijkt toch iets mis te zijn, wil je natuurlijk zo snel mogelijk ontdekken.

Naast alle ziekenhuisbezoeken, ongemakken en jeuk, is er ook een leven buiten je moedervlek! Je moedervlek hoeft immers niet te bepalen wie je bent en wat je doet. Het hoort natuurlijk wel bij je en zal altijd met je meegaan, maar je kan zelf bepalen hoe je erin staat. Ik denk daarom altijd ook maar: ‘het kan altijd erger’.
In het leven ‘buiten de moedervlek’ kom je op een gegeven moment aan bij relaties en liefde. Misschien moet je er nu nog niet aan denken en vind je je ouders maar vies maar toch kom je het vanzelf tegen.
Liefde met een moedervlek is voor mij nooit een ding geweest omdat ik zelf van mijn moedervlek houd. Dat komt ook door mijn ouders, die hebben altijd heel positief tegenover de moedervlek gestaan en er nooit omheen gedraaid. Ik zou het bijvoorbeeld heel vreemd vinden om morgen wakker te worden en helemaal wit te zijn. Het heeft wel wat toch? Ook mijn vriendin kijkt niet meer op van mijn moedervlek en voor haar hoort de moedervlek er ook helemaal bij. Ze vindt het alleen wel kriebelen als we knuffelen.
Ik vond het veel lastiger om weer ‘de liefde aan te gaan’ nadat ik mijn dunne-darm-stoma had gekregen vanwege Colitis Ulcerosa. Daarover was ik erg onzeker. Maar inmiddels is dit ook weer een deel van mezelf geworden. Daar heb ik wel veel meer moeite mee gehad dan met mijn moedervlek maar dit is uiteindelijk gelukt. Hiervoor had ik wel hulp nodig van een psycholoog, ook omdat er in korte tijd veel gebeurd was met me en ineens was daar het stoma. Maar hulp vragen is niet verkeerd, het is juist heel goed wanneer je durft uit te spreken dat je hulp nodig hebt. Hulp kan je bijvoorbeeld vragen wanneer je gepest wordt of wanneer je je lichaam niet zo mooi vindt. Dus vraag hulp!
Mocht je het lastig (blijven) vinden om op iemand af te stappen vanwege je moedervlek; iemand die echt om je geeft of je echt heel leuk vindt, maakt die moedervlek ook niet uit. Het hoort bij jou en daarmee hoort het ook bij jullie relatie.

Iets heel anders; sporten! Sporten met een moedervlek kan soms lastig zijn, op verschillende manieren. Ik weet dat sommigen hun moedervlek op hun hand hebben, Dat kan dan soms pijnlijk en lastig zijn wanneer bijvoorbeeld de zon schijnt.
Ook ik smeer me goed in wanneer ik ga sporten en de zon schijnt. Dit natuurlijk om te voorkomen dat ik verbrand. Maar waar ik het meeste last van heb met mijn moedervlek is het feit dat ik door de littekenvorming niet goed kan zweten op de moedervlek. Dit zorgt er soms voor dat ik het echt te warm krijg en me niet lekker voel. Gelukkig komt dit niet vaak voor en kan ik de meeste tijd gewoon lekker sporten.

Een bezigheid die na een bepaalde leeftijd toch ook echt zal moeten, net zoals je ouders; werken. Op het werk weten eigenlijk weinig collega’s dat ik een moedervlek heb. Niet omdat ik het niet wil vertellen maar omdat er soms gewoon geen aanleiding is om het te vertellen en omdat het voor mij zo normaal is. Ik denk ook niet dat een andere collega aan iedereen verteld van die gekke grote teen die ze hebben. Een reuzenmoedervlek is natuurlijk wel speciaal, maar je hoeft er niet mee te koop te lopen naar mijn mening. Dat kan ik natuurlijk iets makkelijker zeggen aangezien de moedervlek bij mij bedekt is aangezien het een BTN is. Ik kan me voorstellen dat het vaker te sprake komt wanneer het op je arm of gezicht voorkomt. Maar ook dan, wanneer je leuke collega’s hebt, hoef je het maar een keer te benoemen en het hoort bij je. Het enige wanneer ik echt last heb van mijn moedervlek tijdens het werken is in een isolatiekamer, bijvoorbeeld bij iemand met corona. Wat een hitte!
Wat veel collega’s wel weten is dat ik een stoma heb, ook omdat ik hierdoor niet altijd alles kan tillen of vaker naar het toilet moet. Daarbij werk ik op de MDL (maag, darm, lever) afdeling waar regelmatig patiënten een stoma krijgen. Dan benoem ik het soms ook, dit kan mensen soms helpen, of dat ik ze veel kan uitleggen over wat ze te wachten staat. Dat patiënten zien dat je met stoma ook nog gewoon kan leven.

En zo kun je dus, wat mij betreft, goed leven met een reuzemoedervlek. Het zal voor niet iedereen even makkelijk zijn. Je kan je alleen voelen of niet mooi, maar weet dat er altijd iemand voor je is en er altijd hulp gezocht kan worden. En denk dan af en toe maar een keer: ‘Het kan altijd erger’.

Start typing and press Enter to search